Мақсуд Бекжон

Қўрқувнинг шакли йўқ эди. Қўрқув ўзига бир шакл излар эди. У гоҳ сукунат шаклига кирар, гоҳ кимсасиз хонага айланар, баъзан эса, у хонадаги жиҳозларни “кийиб” олар эди. Сўнгра у бирдан тимсоҳ шаклига кириб, сув тўла даҳлиздан (сув қаердан келди?) сенга томон сузиб кела бошлайди. Аммо кейин у, худди сендаги қўрқувни “чўчитиб” юборишдан, қўрқувингнинг қўққисдан “вояга” етиб қолишидан, яъний, тугаб қолишидан (маълум-ки, тушдаги қўрқувнинг вояга етиши – уйғониш билан тугайди) андиша қилгандай, ярим йўлда тўхтайди ва бирдан ҳўкизга шохсиз бир ҳўкизга айланади. Ҳўкиздаги шохнинг йўқлиги ҳам, афтидан,сендаги қўрқувнинг “вояга” етиб қолишидан қилинган андиша маҳсули эди. Вояга етмаган қўрқув, худди мангу ҳаёт каби толиқтирувчи эди.

1996